By - 1. Σε πολύ δύσκολες συνθήκες για τη χώρα και τον πολύπαθο λαό μας, το ΠΑΣΟΚ για άλλη μια φορά αναζητά ηγεσία για να βγει από τη δευτερεύουσα-συμπληρωματική θέση που έχει σήμερα στο πολιτικό σύστημα αλλά και στη συνείδηση του λαού.
Η απαρχή τής πλήρους παγίδευσης τού λαογέννητου ΠΑΣΟΚ στον «μνημονιακό βάλτο» έγινε όταν ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου, στις 24-3-2010 από το Καστελόριζο, προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον «διεθνή χωροφύλακα των λαών», σύμφωνα με την αξέχαστη φράση τού αείμνηστου πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Την ίδια ημέρα, με επιστολή του ο υπογράφων, παραιτήθηκε από μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, στην οποία είχε εκλεγεί μεταξύ των πρώτων στο 8ο Συνέδριο τον Μάρτιο του 2008.
Αργότερα, πολλοί βουλευτές και υπουργοί τού λεγόμενου «βρυξελληνικού ρεύματος» αμφισβήτησαν από το περιστύλιο της Βουλής (31-10-2011) την επιλογή τού πρωθυπουργού (που τους διόρισε) να ζητήσει από τους ευρωπαίους ηγέτες να του επιτρέψουν να διενεργήσει δημοψήφισμα, με το ερώτημα εάν οι πολίτες θέλουν να συνεχιστεί ή όχι η μνημονιακή πολιτική.
Και αντί ο έχων λάβει μεγάλη λαϊκή δύναμη πρωθυπουργός να τους αποπέμψεικαι, εάν δεν διέθετε τη δεδηλωμένη, να ζητήσει και να επιβάλλει (όπως είχε δικαίωμα) εκλογές, αυτός προτίμησε να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία και να συναινέσει σε κυβέρνηση μνημονιακής συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ υπό τον Διοικητή τής Τράπεζας της Ελλάδας Λουκά Παπαδήμο.
Τότε, στα μάτια τού λαού φάνηκε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα οριστικά αλλοτριωμένο κόμμα που δεν σέβεται τη λαϊκή κυριαρχία, τις δημοκρατικές διαδικασίες, τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά κυρίως τις ιδεολογικο-πολιτικές του καταβολές, οι οποίες, είχαν μεν «ξεθωριάσει» επί «εκσυγχρονισμού», με την επαναφορά όμως τού γιού τού Ανδρέα Παπανδρέου, ανακάλεσαν στη μνήμη των πολιτών τον κοινωνικό και πολιτικό ριζοσπαστισμό τού ΠΑΣΟΚ.
Η άμεση και χωρίς καμιά αντίσταση υποταγή τού τότε πρωθυπουργού στην άρση τής εμπιστοσύνης των βουλευτών του ενέσπειρε μεγάλη απογοήτευση στα λαϊκά στρώματα, διέψευσε τις ελπίδες τους και καταπτόησε όλον τον λαό εν γένει, ο οποίος -μετά από μια μικρή περίοδο αμηχανίας- εντάχθηκε δυναμικά στο αντιμνημονιακό ρεύμα. Αυτό το γεγονός βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ.Τσίπρα να επεκταθεί στον «ορφανό» ιδεολογικό και πολιτικό χώρο τού ΠΑΣΟΚ και να τον οδηγήσει εν τέλει (μετά από μια περίοδο αντιμνημονιακής έξαρσης) στην πρωθυπουργία και στη χειρότερη «μνημονιακή φυλακή», κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
2. Από τη σύντομη αυτή ιστορική περιήγηση εξάγεται το αβίαστο συμπέρασμα ότι η ιστορική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ είναι ασύμβατη με το μνημονιακό πολίτευμα. Αυτό δεν ισχύει ασφαλώς για τα μεγαλύτερα σε ηλικία και πολιτική δράση στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που είχαν «προ-εκπαιδευτεί»σε μεγάλες ιδεολογικές εκπτώσεις,με τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Τζανετάκη-Μητσοτάκη. Η οποία διευκόλυνε στη γρήγορη υπογραφή τού Μάαστριχτ και των λοιπών Συνθηκών, οι οποίες παρέδωσαν την Πολιτική Ευρώπη στους επικυρίαρχους τής χρηματοπιστωτικής λειτουργίας και στα διάφορα lobbies συμφερόντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε,ήταν πάντα (με διαφορετική κατά καιρούς ονομασία) «μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας» αδυνατώντας πολλές φορές να εισέλθει και στη Βουλή.
Επομένως, συγκριτικά με τους άλλους, το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να γνωρίζει ότι με το να αποκόψει το υπαρκτικό ιδεολογικο-πολιτικό του νήμα και να μεταλλάξει τον πατριωτικό χαρακτήρα των πολιτικών του αναφορών, θα οδηγείτο στην πολιτική απαξίωση και στη συντριβή.
Αυτό προκύπτει, μεταξύ των άλλων, και από το γεγονός ότι σημαντικά κυβερνητικά του στελέχη δεν είχαν καμία δυσκολία να μεταπηδήσουν στους λειμώνες τού ιστορικού πολιτικού τους αντιπάλου και να αναλάβουν καίριους θώκους στην κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική τής οποίας, αμφισβητούν πολλοί εν ενεργεία βουλευτές της και καταγγέλλουν ακόμη και οι μέχρι πρότινος πρόεδροι τού κόμματος και πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς…
3.Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η μόνη σωτήρια και ανορθωτική διέξοδος για το ΠΑΣΟΚ ήταν,εάν τα νέα (οιονεί «επαγγελματικά στελέχη») τού μνημονιακού ΠΑΣΟΚ και της περιόδου Βενιζέλου (κατά την οποία ανέλαβαν κορυφαίες θέσεις χωρίς ποτέ να αμφισβητήσουν ούτε κεραία τής μνημονιακής πολιτικής), «κηδόμενα» της ιστορίας τού ΠΑΣΟΚ, αποχωρούσαν από τις ηγετικές θέσεις τής ιστορικής παράταξης, στις οποίες δίνουν την εντύπωση ότι είναι κυριολεκτικώς «βιδωμένα».
Γιατί, ακόμη και αν εξακολουθήσει η ραγδαία φθορά τής κυβέρνησης ΝΔ λόγω της αντιλαϊκής της πολιτικής, τα στελέχη αυτά δεν έχουν τις πολιτικές, ιδεολογικές και κυβερνητικές προδιαγραφές να πιάσουν το ιδεολογικό νήμα των ιστορικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (κυρίως του Ανδρέα Παπανδρέου), τις οποίες ακόμη και σήμερα ο λαός θεωρεί ως τις καλύτερες και ευτυχέστερες περιόδους διακυβέρνησης στη νεώτερη Ελλάδα.
Τα στελέχη αυτά, συνεπώς, όφειλαν να διευκολύνουν τα πρόσωπα και τις προγραμματικές θέσεις που θυμίζουν την πατριωτική, οικονομική και κοινωνική πολιτική αυτών των κυβερνήσεων. Το «οίνον νέον εις ασκούς καινούς βλητέον», με την έννοια τής απόρριψης της μνημονιακής διακυβέρνησης, έπρεπε να διαπερνά τις συνειδήσεις όλων όσων θέλουν να υπάρχει εναλλακτική πολιτική.
4. Όμως, παρά την πολιτική αισθητική τής ευπρέπειας, τη συγκρατημένη φρασεολογία, τη λελογισμένη παροχολογία και τους ήπιους διαξιφισμούς (οι περισσότεροι των οποίων δεν είχαν ιστορικό-ιδεολογικό χαρακτήρα), ουδεμία σχετική πολιτική και προγραμματική αναφορά έγινε από τους υποψήφιους Προέδρους του ΠΑΣΟΚ, εκτός από τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Χάρη Δούκα.Ουδείς, πλην αυτού, υπενθύμισε τον κρατικο-παρεμβατικό χαρακτήρα αυτών των κυβερνήσεων που πανθομολογουμένως όλη η κοινωνία σήμερα αναζητά εναγωνίως.
Σήμερα, για την ελληνική κοινωνία, επιτακτικά αιτούμενα είναι :
-η τύχη και η λειτουργία των δημοσίων αγαθών και των κοινωφελών εγκαταστάσεων,
-η λειτουργία τού τραπεζικού συστήματος,
-η επαναφορά τού Κοινωνικού Κράτους ως προς όλες τις διαστάσεις του και η περαιτέρω βελτίωσή του,
-η επαναφορά τής συνάρτησης Εργασιακού-Ασφαλιστικού Συστήματος στις κοινωνικές του ράγες με το Συνταξιοδοτικό Σύστημα, που διαρκώς εμπλουτίζεται με νέους θεσμούς και όχι μόνο διαφυλάσσει αλλά ενισχύει την αγοραστική δύναμη των πλατιών λαϊκών στρωμάτων,
-η διασφάλιση οικιστικού προγράμματος δωρεάν κατοικιών με την επανίδρυση του ΑΟΕΚ ώστε οι νέοι να αποτολμήσουν το φερόμενο σήμερα ως «απονενοημένο διάβημα» της συγκρότησης οικογένειας, σε μια συρρικνούμενη και θνήσκουσα Ελλάδα,
-η επαναθεμελίωση υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο τού φθίνοντος ΕΣΥ, το οποίο οι πολίτες (κυρίως της επαρχίας) αρχίζουν να αποφεύγουν λόγω της αναποτελεσματικότητας και της αδυναμίας του να τους προφυλάξει ακόμη και από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις,
-η ανανέωση, η επαναλειτουργία και η ανοικοδόμηση σχολικών κτιρίων,
-η επαναφορά των μεταφορών και των συγκοινωνιών, καθώς και των εγκαταστάσεών τους (λιμάνια, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια κ.λπ.) στον λαό και την κοινωνία που τα δημιούργησε,
-και ασφαλώς, πάνω απ’όλα, το αίτημα να τεθεί η ΔΕΗ και άλλες ενεργειακές οικονομικές λειτουργίες υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο,όπως όλα τα κρίσιμα αγαθά τής ζωής (ενέργεια, ρεύμα, νερόκ.λπ.), με την ανανέωση των θεσμών και την συν-λειτουργία τους.
Αυτά είναι τα κύρια αιτήματα των καιρών που ακόμη και στη νεοφιλελεύθερη Μεγάλη Βρετανία έχουν αρχίσει να υλοποιούνται (και μάλιστα από συντηρητικές κυβερνήσεις που μετέγνωσαν εν σχέσει με τις προηγούμενες πολιτικές τους).
Μόνο στην Ελλάδα «δεν κουνιέται φύλλο»!
Μόνο στη χώρα μας η επαναφορά αυτών των ιστορικών λαϊκών αιτημάτων, που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, επισύρει τη μήνη και την …ύβρη των «εθνικών» αναλυτών.
Και μόνον ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Χάρης Δούκας μπόρεσε να τα αρθρώσει παρά τις δυσκολίες που του προέβαλαν οι κατά τα άλλα ευγενικοί συνυποψήφιοί του και ασφαλώς όλα σχεδόν τα ΜΜΕ.
Ποιός επομένως πρέπει να εκλεγεί από τον κόσμο τού ΠΑΣΟΚ ώστε να το επαναφέρει σταδιακά -και με μεγάλη πράγματι δυσκολία- στις ιστορικές κοινωνικές του ράγες;
Ποιόν πολεμά το επίσημο κυβερνητικό αλλά και το ευρύ βρυξελληνικό πολιτικό ρεύμα που διαπερνά τα μνημονιακά κόμματα;
Τον Χάρη Δούκα, που με ευγένεια, με συνέπεια λόγου και με μεγάλη συντροφικότητα προς τους άλλους συνυποψηφίους του, επιχείρησε να τα αρθρώσει παρά τις διαρκείς παρεμβάσεις και διακοπές όλων σχεδόν των δημοσιογράφων των ΜΜΕ που τον φιλοξένησαν (οιονεί αναγκαστικώς).
Συνεπώς, χωρίς να μηδενίζουμε την προσωπικότητα και την αξία όλων των άλλων υποψηφίων (που είναι φίλοι ή γνωστοί μας), δεν μπορούμε παρά να διακηρύξουμε ότι μόνον οι προγραμματικές θέσεις τού Χάρη Δούκα μπορούν, υπό προϋποθέσεις βέβαια, να συνεχίσουν την παράδοση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο τόπος και η λεγόμενη «Προοδευτική Παράταξη», τα όρια της οποίας πολλοί επιχειρούν να διευρύνουν ώστε να περιλάβει ακόμη και τους υπονομευτές της. Είναι στα χέρια των ψηφοφόρων τού ΠΑΣΟΚ, επομένως, να επαναφέρουν το Κίνημα στην πρότερη θέση του στις συνειδήσεις των Ελλήνων.
Comments