By Με μία ανατρεπτική και άκρως χιουμοριστική εκδοχή του γνωστού μύθου της Ωραίας Ελένης, μέσα από τη διαχρονική ματιά του, ο Όφενμπαχ μας προκαλεί με τα αιώνια ζητήματα της οικογενειοκρατίας, της ψευτοηθικής και της διεφθαρμένης εξουσίας. Στην κατά Offenbach εκδοχή, η μυθική ηρωίδα βρίσκεται εγκλωβισμένη σ’ ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, διψασμένο για δύναμη και εξουσία. Έναν κόσμο που, μόνιμα και εμμονικά, αρνείται να αντιμετωπίσει τη σήψη που τον κατατρώει. Εγωπαθείς βασιλιάδες, κακομαθημένα πριγκιπόπουλα, διεφθαρμένοι ιερείς, συνθέτουν τον σουρεαλιστικό καμβά της ιστορίας. Ο συνθέτης χρησιμοποιεί την ηρωίδα του ως σύμβολο της προσωπικής ελευθερίας του ατόμου και της απελευθέρωσής του από τις στείρες κοινωνικές συμβάσεις που μας κρατούν δέσμιους μέχρι και σήμερα.
«Χρησιμοποιώντας το πολύτιμο υλικό του, θελήσαμε με χιούμορ και υπαινικτικά σαρκαστική διάθεση, όπως αυτός προστάζει, να στήσουμε μια φωτεινή και ευφάνταστη παράσταση που στόχο της έχει να ξαναδώσει στην κωμική όπερα τον λαϊκό της χαρακτήρα. Η ελληνική απόδοση του libretto και οι άμεσα αναγνωρίσιμες εικόνες στις οποίες βασιστήκαμε για τη δημιουργία αυτής της δουλειάς, συνθέτουν ένα θέαμα εύληπτο και ευφρόσυνο για τον σύγχρονο θεατή» σημειώνουν οι δημιουργοί της παράστασης.
Η Ωραία Ελένη είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Offenbach. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο παρισινό Théâtre des Variétés στις 17 Δεκεμβρίου 1864 και κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών καλλιτεχνικών περιόδων ανέβηκε συνολικά 273 φορές! Ασφαλώς, η τεράστια επιτυχία του δεν ήταν προϊόν τύχης, καθότι το έργο συγκέντρωνε όλα τα στοιχεία εκείνα για να γίνει αμέσως αγαπητό από το κοινό: ανελέητη σάτιρα, γοητευτική μουσική και την αφρόκρεμα των λυρικών τραγουδιστών εκείνης της εποχής.
Ο Offenbach, επίκαιρος όσο ποτέ, με τους διεγερτικούς ρυθμούς του, εκφράζει την εποχή του που ζει μόνο για το χρήμα και τη διασκέδαση, για να μην βρεθεί αντιμέτωπη με την αλήθεια της καθημερινής πραγματικότητας. Η συζυγική απιστία, η διεφθαρμένη εξουσία, η επιπολαιότητα και η αυθάδεια της νεολαίας, όπως επίσης η διαρκής αναζήτηση των εφήμερων απολαύσεων που όριζε η καταναλωτική συνείδηση στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης,προβάλλονται με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα από το σύγχρονο πρίσμα, παραμένοντας διαχρονικά.
Ταυτότητα της παράστασης:
• Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Αδάμ
• Μουσική Διεύθυνση: Μαρία Παπαπετροπούλου, Γιάννης Τσανακαλιώτης
• Μουσική Προσαρμογή: Επαμεινώνδας Βεργιόγλου
• Μετάφραση – Προσαρμογή Διαλόγων: Πέτρος Χρυσάκης – Παναγιώτης Αδάμ
• Σκηνικά – Κοστούμια: Βάλια Συριοπούλου
• Επιμέλεια Κίνησης: Λουκάς Θεοδοσόπουλος
• Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
• Φωτογραφίες: Στέφανος Κυριακόπουλος
• Ερμηνεύουν:
Μαρισία Παπαλεξίου, Γιάννης Φίλιας, Αναστάσιος Λαζάρου, Στέλιος Κέλλερης, Κωνσταντίνος Ζαμπούνης, Παύλος Πανταζόπουλος, Γιάννης Βρυζάκης, Λέλα Χατζηελευθερίου, Λουκάς Θεοδοσόπουλος, Πέτρος Τσοφύλλας.
Παίζουν οι μουσικοί:
• Πιάνο: Μαρία Παπαπετροπούλου, Γιάννης Τσανακαλιώτης
• Βιολί: Αυγουστίνος Μουστάκας
• Τσέλο: Καίτη Πάντζαρη
• Φλάουτο: Μαρία Παχνιστή
Comments